Literatura parenetyczna

Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy oraz ascety; świętego.

 W średniowieczu istniały wzorce osobowe świeckie (rycerza doskonałego i mądrego wład-cy) oraz religijne (asceci i święci). Dzieła, które konstruowały i propagowały wzory osobowe nazywane są parenetycznymi.

Ideał rycerza zawarty jest w „Pieśni o Rolandzie”. Opowiada ona o bitwie baskijskich górali (pogan) z oddziałami Karola Wielkiego w wąwozie Ronceval. Rycerze ariengardy zginęli. Dokonano tu apoteozy śmierci hrabiego Rolanda – przyrównanie do męki Chrystusa, duszę poległego nieśli do Raju aniołowie. Roland jest wzorem rycerza ponieważ myśli o władcy, ojczyźnie, najbliższych. Ochraniał miecz, był waleczny (zatrąbił w róg, gdy pomoc była nie-zbędna), honorowy, nie odczuwał strachu. Umierał jak chrześcijanin – modlił się, bił w pierś, dokonał rachunku sumienia, podał prawą rękawicę św. Gabrielowi). Postać Rolanda urosła do rangi wzniosłego piękna rycerskiego życia. Utwory ukazujące bohaterskie czyny nazywane są „chansons de geste”.

Wzorzec dobrego władcy prezentował Gall Anonim w „Kronice polskiej”. Utwór ma cha-rakter historiograficzny (dziejopisarski) i panegiryczny (wysławiający). Trzy „Księgi” opisują dzieje Polski od panowania księcia Popiela do Bolesława Krzywoustego (XII w.). „O żałosnej śmierci sławnego Bolesława” ukazuje radość i dostatek, jakie panowały za czasów Chrobrego. Wraz z jego śmiercią „złoty wiek zmienił się w ołowiany”. „Pieśń o śmierci Bolesława” czci jego męstwo, sławę i moc. Ukazuje żal narodu po stracie władcy. „Zaczyna się księga trzecia dziejów Bolesława III” to utwór, który przedstawia oblężenie Głogowa przez Niemców i bój wojsk Krzywoustego z wojskami cesarza Henryka IV. Autor sławi potęgę militarną Polaków. Talent taktyczny Krzywoustego sprawił, iż Niemcy zaprzestali atak na miasto.

W „Legendzie o św. Aleksym” przedstawiony został ideał ascety. Główny bohater, syn Eufamijana, księcia rzymskiego, rozdał swe bogactwa i wybrał dolę tułacza i żebraka. Zrządze-niem Opatrzności wrócił do rodzinnego domu, lecz nie został tam rozpoznany. 16 lat spędził w pokucie i umartwianiu, w komórce pod schodami. Żywił się resztkami, które wyrzucała na niego służba. Gdy umarł, dzwony kościelne zaczęły same bić. Aleksy prowadził ascezę, czyli surowy, wstrzemięźliwy tryb życia, zmierzający przez wyrzeczenie się przyjemności i umartwianie do doskonalenia się w cnocie. Ascetę uważano za bojownika z własnymi namiętno-ściami.

Przykładem ascety jest również św. Szymon Słupnik. ; wzorzec świętego ~ ascety związany jest z bezwzględną dominacją kościoła we wszystkich płaszczyznach działania tamtejszego społeczeństwa: w życiu politycznym i kulturalnym oraz stanowiła o więzi społeczeństwa europejskiego; postawa ascezy wypływa ze średniowiecznego przekonania, iż ciało jest siedliskiem szatana, więc umartwianie się i zadawanie mu bólu jest jedyna drogą na wypędzenie go; często więc widywano procesje ludzi biczujących się i stosujących różne inne techniki wypędzania szatana; czasem przybierało to formy skrajne, tak jak w przypadku Szymona Słupnika, który 27 lat przeżył w małej klatce na wysokim słupie, przeważnie stojąc, co wymagało nie lada samozaparcia i siły woli (lub choroby psychicznej jak ktoś woli); Utwory z tradycji wschodniej charakteryzowały się kultem abso-lutnej ascezy posuniętej do samozniszczenia. Asceza franciszkańska negowała takie praktyki. Również z postawą św. Szymona polemizuje Stanisław Grochowiak. Porównuje wybujałą ascezę z niezawinionym, niechcianym cierpieniem – chłopaka skazanego na śmierć oraz dziewczyny, na której popełniono gwałt.

WZORCE PARENETYCZNE

ASCETA

• żyje w ubóstwie

• przyjmuje pogardę i cierpienie z pokorą

• ucieka od sławy, rozgłosu

• modli się do Boga

• umartwia swoją duszę i ciało

• anonimowość,pokora

• św. ALEKSY

Rozdał swój majątek i ruszył na wędrówkę po świecie. Cały czas spędzał na modlitwie, żebrał, inni ludzie go nie obchodzili. Chodziło mu o całkowitą anonimowość. Chciał aby nikt go nie znał i mógł całkowicie poświęcić się Bogu. Został uznany za świętego (Maryja zeszła z ołtarza i kazała klucznikowi wpuścić go do kościoła). Ponownie wyrzekł się sławy i powrócił do rodzinnego miasta i zamieszkał na schodach własnego domu. Po jego śmierci wszystkie dzwony w Rzymie zabiły.

• św. FRANCISZEK

W Asyżu założył zakon franciszkanów. Rozdał swój majątek. Wędrował po kraju wygłaszając kazania, które nawoływały do miłości do bliźniego.

RYCERZ ŚREDNIOWIECZNY

• bogobojny

• odważny

• zawsze dotrzymywać słowa

• dbać o honor i sławę

• patriota

• uwielbienie Boga i poświęcenie dla obrony wiary

• wzorzec dydaktyczny

• zyskiwał władzę, stawał się godnym szacunku

• propagował postawę wygodną kościołowi

• kościół akceptował rycerzy, bowiem w nich upatrywał szerzenie chrześcijaństwa

• troszczy się o kraj i o poddanych

• dobry rycerz

• dobry chrześcijanin (miłosierny)

• sprawiedliwy i wyrozumiały

• bronił granic

• szybkość podejmowania trudnych decyzji

• dobro ogółu przedkłada nad dobro własne

Przyczyny wykreowania takich wzorców osobowych

• kościół zyskiwał władzę i wzbogacał się (bogaci ludzie chcąc zostać ascetami często oddawali swój majątek kościołowi)

• życie doczesne jest chwilowym, krótkim etapem życia ducha

• upokorzenie szło w parze ze zbawieniem